“ทุกวันอาทิตย์ 7 โมงเช้า เรากับน้องอีกคนนึงชื่อ ณิชา จะมาเดินสำรวจดูพืช แมลง ส่องนกและสัตว์ต่าง ๆ ทั่วย่านอารีย์ เราไม่ได้เป็นครู ไม่ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ แต่เรากำลังเก็บข้อมูลพื้นฐานของสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ รอบตัว ไว้ทำสารานุกรมความหลากหลายทางชีวภาพของย่านอารีย์

การเดินแบบนี้มันเป็นการเล่นแบบหนึ่งสำหรับเรา และการได้ออกมาทำในสิ่งที่อยากทำได้ ก็ถือว่าเป็นความสำเร็จอย่างหนึ่งของวันแล้วนะ สำหรับเราธรรมชาติทำให้เรารู้สึกมั่นคงและเป็นหนึ่งเดียว ปกติเราอยู่ในที่ที่เราสามารถควบคุมได้หมด ร้อนก็เปิดแอร์ แต่ออกมาแบบนี้เราไม่รู้เลยว่าจะเจออะไรบ้าง และเราตัดจากธรรมชาติยังไงก็ไม่ขาด ยิ่งช่วงนี้ที่คนโหยหาการออกนอกบ้านกันมาก ๆ ยิ่งเห็นชัดเลย อย่างน้อยมีสวนสาธารณะเล็ก ๆ บ้างก็ยังดี ตามจำนวนประชากรต่อ 1,000 ที่ต้องมีพื้นที่สาธารณะ 12.5 ไร่ ถือว่ากรุงเทพฯ เราขาดไปเยอะเลยแหละ”

“ตอนจบใหม่ ๆ เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ แถวทองหล่อ ต้องหาหออยู่ ด้วยความที่เป็นเด็กต่างจังหวัด เหมือนเป็นธรรมเนียมหรืออะไรไม่รู้ เวลาย้ายมาอยู่หอ พ่อแม่พี่น้องต้องมาส่งก็มาช่วยขนข้าวของใส่รถกระบะมาจากชุมพรเลย

อยู่วันแรก ๆ ตื่นเต้นมาก แปลกที่แปลกตา ไม่ค่อยชิน แต่เราเคยอยู่ในสังคมที่คนละเเวกเดียวกันรู้จักกัน เลยคิดยังไงไม่รู้อยากทำความรู้จักกับคนในหอ เลยซื้อของขวัญ (ที่คั่นหนังสือ) มา ตั้งใจจะเอาให้คนในชั้นเดียวกัน แล้วไล่เคาะทีละห้องเพื่อจะเอาของให้ แล้วพูดประมาณว่า “ผมอยู่ห้อง… เพิ่งมาอยู่ใหม่ อยากฝากเนื้อฝากตัว มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะครับ”

แต่ทำได้ไม่กี่ห้องก็หยุด เพราะแต่ละห้องคืองงผสมกลัว ว่าเราจะทำอะไร เลยแบบ…หรือเราไม่ควรทำแบบนี้วะ แต่มันเป็นความตั้งใจแบบบริสุทธิ์จริงๆ นะ แบบอยากให้ อยากผูกมิตร มองย้อนกลับไปก็ยังคงรู้สึกว่าเป็นไอเดียที่ดี แต่อาจไม่เหมาะกับสังคมมนุษย์คอนโดเท่าไหร่”