“เราอยากให้คนพูดถึงเรื่อง Anxiety Disorder (โรควิตกกังวล) กันมากขึ้น เพราะสำหรับเรามันมักมาเป็นพี่น้องกันกับโรคซึมเศร้า เราเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจว่าเราคิดเยอะ กดดันตัวเองมาก กังวลหลาย ๆ เรื่อง สุดท้ายมารู้ทีหลังว่าคนอื่นไม่กังวลเป็นห่วงอะไรเยอะแยะแบบเราเลย เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนมันกลายเป็นนิสัย จนกลายเป็นอาการติดตัวเราไป อยากให้ลองสำรวจตัวเองดูเพราะถ้าไม่ไหวก็ควรหาหมอรักษาได้

พ่อแม่เราอยากให้เราได้ภาษาอังกฤษ ก็เลยส่งเรียนนานาชาติแต่เด็ก พอโตขึ้นก็เปลี่ยนไปเรียนโรงเรียนไทย กลายเป็นว่าเราปรับตัวยากมาก ถกเถียงกับครูได้ยากขึ้น หาเพื่อนกินข้าวยากขึ้น แต่จริง ๆ แล้วเพื่อน ๆ ไม่ได้อะไรกับเราเลย แต่ด้วยตอนนั้น เราไม่รู้ว่ามันคือโรควิตกกังวล ที่ทำให้เราจมอยู่กับความคิดและไม่กล้าที่จะเข้าหาเพื่อนเพราะคิดว่าเราต่าง จนมันกลายมาเป็นความคิดที่ติดตัวเรามาเรื่อยๆ

ส่วนคนที่เป็นอยู่แล้ว เราอยากบอกว่า ให้อภัยตัวเองบ่อย ๆ นะ อาจจะฟังดูทำยาก แต่อย่างเราก็มีสมุดบันทึกเขียนขอบคุณตัวเอง ขอบคุณสิ่งต่าง ๆ อะไรที่ทำสำเร็จวันนั้น ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน เราก็จะจดลงไป อีกอย่างนึงคือ ให้โอกาสให้ตัวเองได้พลาดบ้าง วันไหนพังก็ปล่อยมันพังไปบ้าง ก็ปล่อยมันไป ถือเป็นการใจดีกับตัวเองเหมือนกัน”