“เพื่อนเรียกเราว่า “สส.ซอยสายลม” คือรู้จักเขาไปหมด เรามาจากเชียงใหม่แต่อยู่ที่นี่ 13 ปีแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียน ตั้งแต่คนขายผลไม้ คนขายกับข้าวเขาก็จำเราได้ ไปไหนก็ทักกัน บางทีก็รู้จักกันเพราะไปกินอาหารร้านเขาบ่อย ๆ แต่จริง ๆ เราเป็นโรคซึมเศร้านะ รักษาและอยู่กับมันมานานแล้ว ด้วยสภาพทุกวันนี้ขนาดเราว่าแย่แล้ว แล้วคนอื่นจะขนาดไหน บางวันที่จมอยู่กับตัวเองมาก ๆ พอได้ออกมาข้างนอก ได้เจอคน ไม่ต้องคุยอะไร แค่ทักเฉย ๆ ก็รู้สึกอบอุ่นดี ไม่ตัดขาดเหมือนเป็นญาติกันในชุมชน เราว่ามันก็ช่วย”
Comments are closed.