“บ้านเกิดเราอยู่ที่หมู่บ้านพิบูลวัฒนา ติดกับซอยอารีย์เลย แม่เราบอกว่าที่นี่เป็นต้นแบบของหมู่บ้านจัดสรรของประเทศไทย มันถูกพัฒนาขึ้นเป็นโครงการอาคารสงเคราะห์ในปี 2499 คนส่วนใหญ่ที่มาซื้อเป็นข้าราชการ โดยมากจะเป็นข้าราชการทหาร คุณตาเราท่านก็เป็นทหารทำงานอยู่แถวนี้เหมือนกัน เลยซื้อที่ไว้แปลงนึง เขาจะขายเป็นที่ดินพร้อมบ้านไม้สองชั้น เป็นเหมือนหมู่บ้านแบบเปิด คือเข้าได้หลายทางและไม่มียาม แต่มีถนนหนทาง สาธารณูปโภคให้ มีต้นไม้ร่มรื่น และมีเสาธงด้วย
สมัยก่อนถ้าเราบอกว่า “ไปเสาธง” ก็คือเราจะเดินไปซื้อของกินที่ร้านขายของชำแถวนั้น จะมีร้านกล้วยทอด บ้านเราเรียก “กล้วยทอดเจ๊ท้อ” ข้าวเม่าอร่อยมาก คิดถึงเลย แล้วก็มีจำลองไก่ย่าง ที่ตอนนี้เป็น ร้านเส่ย Soei Restaurant ไปแล้ว ไม่งั้นเราก็นั่งตุ๊กตุ๊กไปหาของกินที่อารีย์ ส่วนเสาธงสมัยก่อนก็จะมีตักบาตรวันพระบ้าง มีจุดเทียนอะไรแบบนี้ ถ้ามีเลือกตั้งเขาก็ตั้งคูหาตรงเสาธงนี่แหละ
สมัยนี้พิบูลย์วัฒนาก็เปลี่ยนไปนะ มีตึกขึ้นบ้าง มีร้านอาหารมาเปิดในโซนที่ไม่ใช่ตลาดบ้าง ร้านแรก ๆ ที่จำได้คือ Honeypie ก็ช่วยทำให้แถวนี้เปลี่ยวน้อยลงมาก แต่ก็ยังมืดอยู่ดี – เราตัดสินใจหาคอนโดอยู่ในย่านอารีย์หลังจากกลับมาจากอังกฤษ พอได้เห็นความเคลื่อนไหวด้านชุมชนและสิ่งแวดล้อมของที่นี่ ก็แอบมองเห็นความหวังเล็ก ๆ ”
โบ, นักวิจัย
(ไปติดตามเพจ จารย์ไทยในดงผู้ดี กันได้นะ)
Comments are closed.