ปี พ.ศ. 2511 สนามบินดอนเมืองเคยถูกใช้เป็นส่วนหนึ่งของกองทัพสหรัฐในช่วงสงครามเวียดนาม สะพานควายในสมัยนั้นกลายเป็นที่พักพิงและแหล่งบันเทิงของทหารอเมริกันที่ถูกย้ายข้ามทวีปมาประจำที่ประเทศไทย ทหารหนุ่มเหล่านี้ส่วนมากอายุน้อย และไม่รู้จักประเทศไทยมาก่อน แต่พวกเขาสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับย่านไปไม่น้อย ในคลิปนี้ นักเขียนชาวไทยคนหนึ่ง กำลังนั่งสัมภาษณ์เพื่อนต่างชาติชาวอเมริกันของเขา

In 1968, Don Mueng airport was used by the American army for the Vietnam war. In Saphan Kwai, apartments were built to rent out as barracks, as well as nightclubs and motels. These young men were transported from the USA; most were neither highly educated nor had they heard of Thailand before. The remnants of the changes can still be seen in the neighborhood. In this clip, a Thai writer is interviewing his American friend.

จอช                 ขอโทษที ฉันมาสายไปหน่อย

นักเขียน           เมื่อคืนไปสนุกสุดเหวี่ยงกับแม่ Money สุดที่รักมาหรือยังไง

จอช                 ชื่อมณี ไม่ใช่ Money แต่ก็ใช่ เมื่อคืนเราไปเต้นดิสโก้กันค่อนคืนเชียวล่ะ 

มีวงดนตรีมาจากอิลลินอยส์

นักเขียน           แล้ววันนี้นายจะให้สัมภาษณ์ฉันไหวไหม

จอช                 ได้กาแฟสักแก้ว ฉันก็พูดได้คล่องปรื๋อแล้ว ขอกาแฟดำแก้วหนึ่งครับ 

ไม่ใส่นม ไม่ใช่น้ำตาล ว่าแต่ ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่านายเป็นนักเขียน

                         เพราะแบบนี้หรือเปล่าเลยผูกมิตรกับใครๆ ได้เก่งนัก 

ไม่มีทหารอเมริกันที่อยู่แถวอารีย์คนไหนไม่รู้จักนาย

นักเขียน           คงเพราะหน้าตาเป็นมิตรที่พ่อแม่ให้มาล่ะมั้ง

แล้วพวกนายก็คงไม่ค่อยรู้จักผู้ชายคนไทยที่พูดภาษาอังกฤษได้คล่อง

คงรู้จักแต่สาวๆ ล่ะสิ

จอช                 ฮ่าๆ ก็จริง

นักเขียน           แล้ววันนี้มีแผนจะไปไหนกับแม่มณีหรือเปล่าล่ะ

จอช                 วันนี้คงพักกันอยู่ที่ห้อง เดี๋ยวฉันว่าจะกลับไปกินข้าวเย็นฝีมือเธอ

นักเขียน           ข้าวผัดอเมริกันเหรอ

จอช                 สตูซี่โครงต่างหากล่ะ

นักเขียน           อิจฉาคนที่เมียมีเสน่ห์ปลายจวักจังโว้ย

จอช                 นายเองก็มีไม่ใช่หรือไง

นักเขียน           ผัวคนไทยกับเมียคนไทยน่ะ ไม่สวีตหวานเหมือนพวกนายหรอก

                         เอาล่ะ กาแฟมาแล้ว งั้นฉันจะเริ่มสัมภาษณ์เลยนะ

จอช                 นายจะสัมภาษณ์ไปเขียนหนังสือเหรอ

นักเขียน           ก็ทำนองนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะได้ตีพิมพ์เมื่อไหร่นะ

จอช                 เยี่ยมเลย ฉันจะยินดีมาก ถ้าช่วยนายได้

นักเขียน           ก่อนอื่น ช่วยแนะนำตัวหน่อยได้ไหม

จอช                 สวัสดี ผมชื่อจอช อายุ 24 ปี ผมมาจากเมืองเล็กๆ ในมิดเวสต์ 

พูดชื่อไปคุณก็คงไม่รู้จักหรอก

นักเขียน           ก่อนหน้าที่จะมาเป็นทหาร คุณทำอะไรมาก่อนเหรอ

จอช                 ตอนนั้นผมเพิ่งจบมัธยมปลาย ไม่คิดจะเรียนต่อ ทำงานในไร่

นักเขียน           แล้วนึกยังไงถึงมาเป็นทหาร

จอช                 พวกมากลากไปล่ะมั้ง มันดูดีกว่าทำไร่ไปวันๆ

นักเขียน           ได้ข่าวว่าลูกชายของชาวไร่ชาวนาอเมริกันนับแสนคน

ที่ไปรบในเวียดนามไม่เคยได้กลับบ้าน

จอช                 ผมคงเป็นเพียงไม่กี่คนที่โชคดีที่ได้มาอยู่ที่นี่

นักเขียน           คุณชอบกรุงเทพฯไหม

จอช                 ชอบมาก ที่จริงผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าในโลกใบนี้มีประเทศชื่อไทยอยู่ด้วย 

ร้อนมาก ร้อนทุกวัน แต่ที่นี่สนุกมาก คนไทยเป็นเพื่อนกับเรา

นักเขียน           คนที่กรุงเทพฯ เขาไม่กังวลกับสงครามกันหรอก 

กรุงเทพฯ เป็นเมืองที่รื่นเริงที่สุดในโลก

จอช                 ไม่เถียงเลย ผมแปลกใจมากที่ได้รู้ว่าเงินเดือนทหารชั้นผู้น้อย

ของอเมริกากลับกลายเป็นเงินก้อนใหญ่ที่นี่ เอาไปซื้อของ ขึ้นแท็กซี่ 

ไปโยนโบว์ลิ่ง ไปโรงหนังหรือที่ไหนก็ตามแต่ใจที่เราอยากไปได้ทุกวัน

นักเขียน           แล้วคุณไม่คิดจะเก็บเงินไว้เหรอ

จอช                 ผมไม่คิดถึงอนาคตมากนักหรอก แค่มีความสุขกับตอนนี้ก็พอ

นักเขียน           คุณคิดว่าจะได้อยู่ที่นี่อีกนานไหม

จอช                 ตอนแรกผมไม่คิดว่าเราจะอยู่ที่ไทยนานหรอก 

แต่ตอนนี้มีการสร้างสนามบิน แฟลต ถนน แม้แต่สระว่ายน้ำขึ้นมา

มากมายหลายที่ ผมเลยคิดว่าเราคงจะอยู่กันไปอีกพักใหญ่เลย

นักเขียน แล้วคุณชอบอารีย์ไหม

จอช ผมชอบแฟลตของเรา ผมชอบที่ย่านนี้ไม่ได้เป็นเมืองมากนัก

ไม่โหวกเหวกวุ่นวาย ทุกอย่างเป็นสัดส่วน ถนนใหญ่ แล้วก็ชอบผู้คน

นักเขียน คุณชอบแฟลตของคุณตรงไหน

จอช อืม มันมีทุกอย่างที่ผมต้องการ ของพื้นฐานทุกอย่าง แล้วก็มีแสงแดดดี

ทุกเช้าที่ผมตื่น ผมจะเห็นมณียืนทำกับข้าว

เธอจะเปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียงฟังไปด้วย 

เสียงดนตรีกับเสียงตะหลิวโดนกระทะเคล้าคลอกันไป วิเศษณ์มาก

นักเขียน ผมว่าคุณไม่ได้ชอบแฟลต แต่เป็นคนในแฟลตเสียมากกว่าล่ะมั้ง

จอช ผมก็ชอบแฟลตนะ ชอบทิวทัศน์ที่ได้เห็นตอนเช้าและเย็น

แต่คนก็เป็นส่วนสำคัญของมัน

นักเขียน ผมว่าคุณต้องเคยมีแฟนมาก่อนมณีแน่ๆ เล่าถึงเธอให้ฟังหน่อยได้ไหม

จอช เธอชื่อไดแอน เราคบกันตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมปลาย

หลังมาเป็นทหาร ช่วงแรกๆ ผมยังเขียนจดหมายถึงเธออยู่

แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้เขียนถึงอีกเลย เธอก็ไม่ได้ส่งจดหมาย

มาหาผมเหมือนกัน คงคิดว่าผมตายไปแล้วหรือไม่ก็มีคนอื่นไปแล้ว

นักเขียน คุณควรส่งจดหมายหาเธอบ้างนะ เธออาจรอคุณอยู่อย่างปวดใจก็ได้

จอช มณีคงไม่ชอบใจนัก ถ้าเธอรู้ว่าผมยังส่งจดหมายคุยกับแฟน

นักเขียน มณีดูเป็นคนใจกว้างนะ อีกอย่างคุณให้เธอทุกอย่างแบบนั้น

เธอคงไม่ถือโกรธอะไรกับอีแค่การส่งไมตรีเล็กๆ น้อยๆ ถึงเพื่อนเก่า

จอช ที่ยากคือผมไม่รู้จะเขียนอะไรถึงไดแอน 

ผมไม่ได้ส่งจดหมายหาครอบครัวนานแล้วเหมือนกัน

นักเขียน แล้วคุณคิดถึงบ้านบ้างไหม

จอช ก็มีบ้าง นานๆ ครั้ง แต่ผมชอบชีวิตที่นี่มากกว่าในไร่

นักเขียน คุณกลัวหรือเปล่าว่าอยู่ดีๆ วันหนึ่งจะถูกเรียกตัวกลับไป

จอช คงจะโกหกถ้าบอกว่าไม่กลัว 

ผมอาจถูกเรียกกลับบ้าน หรือถูกเรียกไปเวียดนามก็ได้

มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้

—————————————————————–———————————–

Josh: Sorry I’m late

Writer: Been up all night with what’s her name? Money Honey?

Josh: It’s Manee, man, don’t be a prick. But yeah, I saw her last night.

There was a band at the club last night – all the way from Illinois

Writer: And, you’re going to stay awake for this chat right?

Josh: Give me a shot of espresso and I’ll be business as usual.

I’ll have a black coffee, no sugar, no cream, please

So… never knew you’re a writer. That explains why you get along 

with people so easily. 

Writer: I put it down to this inoffensive face I got from my dad. 

You soldiers know that Thai men speak English too, right? Not just women.

Josh: Haha, son of a bitch

Writer: Do you have any plans to go somewhere with Manee today?

Josh: We’ll stay in today. I’m heading back this evening. She’s making dinner.

Writer: American Fried Rice?

Josh: Very funny. She’s making short-rib stew

Writer: Woah, the girl is a serious cook, you lucky bastard!

Josh: You have a wife yourself, don’t you?

Writer: Well yes, but Thai couples are not lovebirds like you. 

There you go, your coffee, should we start?

Josh: Is this an interview for a book or something?

Writer: Sort of, yeah, I don’t know if it’ll ever get published.

Josh: That’s great. Happy to help.

Writer: Can you start by telling me about yourself?

Josh: Hi, I’m Josh. I’m 24. I’m from a small town in the Midwest. You wouldn’t know

if I said the name anyway.

Writer: What were you doing before you became a soldier?

Josh: I was just a small-town farm boy. I graduated from high school. 

Can’t say I’m a big fan of higher education.

Writer: So what made you decide to become a dispatch?

Josh: All my friends were doing the same. I guess it looks better than working on a farm.

Writer: I saw in the news that hundreds of thousands of American farmer’s sons are

being sent to the war in Vietnam. They don’t ever come back.

Josh: And I guess I’m lucky to be here.

Writer: Do you like Bangkok though?

Josh: I love it. I’d never heard of the city before, never even heard of Thailand before!

It’s hot. Everyday. But, it’s a lot of fun. The Thais are our great friends.

Writer: We don’t worry too much about the war. Bangkokers are world-famous for being joyful. 

Josh: Damn right, I’m so surprised by how much a low-rank dispatch salary from the 

USA can do it here. You can buy stuff, take taxis, go bowling, and go to the cinema. 

You can do pretty much anything you want.

Writer: Do you put a little money by? Y’know – save for your future?

Josh: Nah, I am a live-for-today kinda guy.

Writer: How long do you think you’re going to be staying here for?

Josh: I didn’t think I’d get to stay here this long.

But then they built airports, apartments, roads, and pools everywhere. I would

love to stay longer for sure.

Writer: Do you like Ari?

Josh: I like our apartment. I like that it’s not downtown. It’s not loud and

things are well organized. Big roads and nice people.

Writer: What do you like about your apartment?

Josh: Hmm… It has everything you need to cover the basics. Lots of light.

Every morning when I get up, I see Manee cooking and listening to music 

from the record player. There’s the music and the sound of her wok coming from

the kitchen, what else could I ask for?

Writer: I think you fell in love with the person, not the apartment.

Josh: I like the apartment, don’t get me wrong. The views from the windows in the mornings and evenings are beautiful. But you’re right, the person is the big part here.

Writer: I bet you had a girlfriend before Manee. Can you tell me about her?

Josh: Yes, I used to date a girl called Diane. We met in high school.

I used to write her letters after I joined the army.

But I haven’t written to her at all lately. She hasn’t sent me anything either.

She probably thinks I’m dead – or with someone else already.

Writer: You should write to her sometimes. She might be waiting to hear from you.

Josh: I don’t think Manee would like me to send letters to a girl. 

Writer: She seems like an open-minded person. You gave her so much – I don’t think she

would mind you sending friendly letters to an old friend.

Josh: The thing is, I don’t know what to write to Diane.

I haven’t written anything to my family lately either.

Writer: Do you miss home?

Josh: I do, sometimes but I like my life here better than on the farm.

Writer: Aren’t you afraid to be called back?

Josh: I’d be lying to say I’m not.

I might be sent home …or to Vietnam

Only God knows.